Nam wciskają do unii ich a zobaczcie jak sami u siebie traktują multikulti z afryki.

Głowa tego zacnego państwa

błagam zabierzcie z powrotem tych jebanych imigrantów



Serio to Papież Franciszek błaga prezydenta Sudanu Południowego oraz lidera opozycji, aby znów nie wywołali wojny

Dwa samochody sudańskiej policji zderzają się podczas antyrządowych demonstracji w mieście Al-Khartoum:

– Dlaczego sudański wymiar sprawiedliwości lepiej jeździ autem niż polski?
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

– Bo dosięga pedałów.

Została skazana na śmierć za apostazję. Wyjdzie na wolność
Wspólne oświadczenie w tej sprawie wydano po dorocznym spotkaniu przewodniczących Komisji Europejskiej, Rady Europejskiej i Parlamentu Europejskiego z reprezentantami wspólnot religijnych, które odbyło się w Brukseli.

Wyrazili oni głębokie zaniepokojenie losem 27-letniej Sudanki Meriam Jahia Ibrahim Iszag, która w maju została skazana na śmierć za apostazję; obowiązujące w Sudanie islamskie prawo zakazuje zmiany religii. W chwili wydania wyroku kobieta była w ósmym miesiącu ciąży, a niedawno urodziła w więzieniu córkę. Wyrok wywołał oburzenie na świecie.

Przypominamy o międzynarodowych zobowiązaniach Sudanu do ochrony wolności religii i wyznania oraz jednym głosem wzywamy odpowiednie władze sudańskie do uchylenia tego nieludzkiego wyroku i natychmiastowego uwolnienia pani Meriam - zaapelowała UE i przywódcy religijni.

Domagają się również od rządu Sudanu uchylenia wszelkich przepisów prawnych, które przewidują kary z powodu wyznawanej religii oraz za zmianę religii. Wolność wyznania jest uniwersalnym prawem człowieka i powinna być chroniona wszędzie i przez każdego - podkreślono w oświadczeniu.

15 maja sąd w Chartumie skazał Meriam Jahia Ibrahim Iszag na śmierć przez powieszenie. Sędzia Abbas Mohammed Al-Chalifa oświadczył, że przed ogłoszeniem wyroku kobieta otrzymała trzy dni na wyrzeczenie się wiary, ale odmówiła powrotu do islamu. Sudanka oznajmiła sędziemu, że jest chrześcijanką i nigdy nie popełniła apostazji. Iszag była wychowywana zgodnie z religią matki - chrześcijanki, gdyż ojciec, muzułmanin, był nieobecny.

Doroczne spotkanie szefów unijnych instytucji z przedstawicielami wspólnot religijnych odbyło się już po raz 10. Wzięło w nim udział 19 hierarchów - reprezentantów różnych religii, w tym chrześcijaństwa, islamu, judaizmu, hinduizmu, sikhizmu i religii mormońskiej oraz przewodniczący Komisji Europejskiej Jose Manuel Barroso, przewodniczący Rady Europejskiej Herman Van Rompuy i wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego Laszlo Surjan.

Tematem rozmów była przyszłość Unii Europejskiej, w tym sytuacja społeczna w krajach UE po kryzysie gospodarczym, rola Unii na świecie i stosunki z jej sąsiadami. W czasie kryzysu Kościoły i wspólnoty religijne były bastionem przeciwko rozpadaniu się społecznej tkanki, która tworzy Europę. Przyczyniły się nie tylko do gospodarczego, ale i do społecznego oraz - co ważniejsze - moralnego ożywienia na kontynencie - powiedział Surjan na konferencji prasowej. Przyszłość UE po części zależy od tego, by na religię patrzono nie tylko z punktu widzenia historii, ale by zrozumiano, że jest ona źródłem owocnego życia dla poszukujących szczęścia obywateli - dodał.

Mąż pyta się żony:
- Mamusia do Afryki pojechała?
- No co Ty zgłupiałeś?
- No bo mówili w wiadomościach, że w Południowym Sudanie pojawiła się cholera.

Nie znalazłam na Sadisticu nic na temat tego zdjęcia, więc dodaję, ba, nie znalazłam nawet podobnej serii o historii pochodzenia niektórych ciekawych fotografii, więc niewykluczone, że dodam coś jeszcze z tego cyklu .

Zapraszam do lektury .

Sudańska dziewczynka chwiejmy krokiem zmierza do punktu żywnościowego. Trudno ocenić jej wiek. Nie jest chuda, jest przerażająco wychudzona. Ciemna skóra opina się na drobnym szkielecie, który z trudem dźwiga nieproporcjonalnie dużą główkę. W pewnym momencie braknie jej sił, przykuca na środku wypalonej słońcem łąki. Jest głodna, wycieńczona, odwodniona. Bez opieki.
Bacznie przygląda jej się sęp, ptaszysko z ogromnymi skrzydłami i zakrzywionym dziobem. W tej scenie wygląda niczym stwór z piekieł. Na dziecko zwrócił uwagę również Kevin Carter, młody, lecz popularny już fotoreporter z RPA. Przyleciał tu wraz ze znajomym fotografem Joao Silvą, podpięli się pod ekipę z ONZ. Nigdy wcześniej nie widział na własne oczy ofiar klęski głodu.

Kevin z aparatem przy twarzy czeka, aż sęp, szykując się do ataku, rozłoży skrzydła. Taki obraz poruszyłby miliony, wyrył się w pamięci każdego człowieka, który zobaczyłby to zdjęcie. Byłby jak oskarżycielski palec wymierzony w każdego, kto bez opamiętania zanurza się w konsumpcyjnym stylu życia. We mnie, w Ciebie, w nich.

Ptaszysko jednak tylko obserwuje, ani drgnie. Jest cicho. Ta cisza musi być przerażająca, trudniejsza do zniesienia niż najbardziej natarczywy hałas. Carter po 20 minutach nie wytrzymuje napięcia i robi mniej efektowną fotografię niż planował. Nie szkodzi, to zdjęcie i tak wstrząśnie światem. Ten bezruch zapiera dech w piersi.



Po wykonaniu zdjęcia przegonił sępa, lecz nie udzielił dziewczynce jakiejkolwiek pomocy. W jednym z późniejszych wywiadów wspominał, iż po zrobieniu fotografii usiadł pod drzewem, modlił się i długo płakał myśląc o swojej małoletniej córce. A co stało się z dziewczynką?

Kilkanaście dni potem zdjęcie to ukazało się na okładce „New York Timesa” i bardzo szybko zostało przedrukowane do wielu dzienników na świecie. Czytelnicy zaczęli zasypywać redakcję pytaniami o los dziewczynki, a organizacje humanitarne otrzymały datki od tysięcy ludzi poruszonych losem sudańskich cywilów. Kiedy Carter przyznał w końcu, że nie udzielił pomocy dziewczynce, spadła na niego ogromna fala krytyki. Zdjęcie wywołało dyskusje na temat standardów etycznych w zawodzie fotoreportera. Krytykę odpierali obrońcy Cartera, którzy stwierdzili, że jeszcze nigdy jedno zdjęcie nie wywołało takiej masowej reakcji społecznej i zwiększenia wrażliwości na problemy żywieniowe krajów Trzeciego Świata. Tysiące ludzi, pod wpływem tego zdjęcia, zdecydowały się na przesłanie określonej pomocy materialnej dla dotkniętych klęską głodu Sudańczyków.

Za zdjęcie "Dziewczynki z sępem" Kevin Carter w 1994 roku otrzymał prestiżową nagrodę Pulitzera. W tym momencie droga do dalszej kariery stała dla niego otworem. Niestety, wydarzenia, których był świadkiem w Sudanie, silnie odbiły się na jego psychice. Fotoreporter coraz częściej sięgał po używki, nie wywiązując się ze swoich obowiązków. Kolejnym silnym przeżyciem była dla niego tragiczna śmierć jego bliskiego przyjaciela Kena Oosterbroeka, również fotoreportera. Zginął on jako przypadkowy świadek strzelaniny. Carter zdawał sobie sprawę, że on sam również mógł zginąć, gdyby kilka godzin wcześniej nie udał się do hotelu. Popadł w głęboką depresję. 27 lipca 1994 roku popełnił samobójstwo.

W chwili śmierci Carter miał 33 lata. Osierocił córkę. Przed śmiercią napisał kilka pożegnalnych słów do rodziny i bliskich. Carter był znany w środowisku jako osoba wrażliwa i uczuciowa. W wywiadzie dla gazety "The New York Times" Jimmy Carter, ojciec fotografa, powiedział, że "syn zawsze nosił w sobie koszmary pracy, którą wykonywał".

W swym liście pożegnalnym fotograf napisał: "Jestem załamany. Bez telefonu, bez pieniędzy na czynsz i na alimenty. Prześladują mnie żywe obrazy zabitych i cierpiących; widok ciał, egzekucji, rannych dzieci. Odszedłem, i jeśli będę miał szczęście, dołączę do Kena".

Kevin Carter nie popełnił samobójstwa z powodu widma małej sudańskiej dziewczynki, której nie wyciągnął w piekła. Jego śmierć była efektem 11 lat życia na krawędzi, które odbiło się na nim i jego bliskich oraz odejścia najlepszego przyjaciela. W pełni poświęcił się dla pokazywania światu jego brutalniejszej strony.

Dzięki zdjęciu Cartera oczy świata na chwilę zwrócone były w kierunku pogrążonej w bratobójczych walkach i nędzy Afryki. Nastąpił też znaczny wzrost zainteresowań kwestią niedożywienia - opinia publiczna na całym świecie poruszona była tragedią tysięcy istnień ludzkich. Ale gdy opadły już emocje, o Sudanie znów jakby zapomniano. Obecnie - jak donosi ONZ - w kraju tym, z powodu głodu, cierpią ponad 4 miliony osób. Przyczyna takiej sytuacji jest niezmiennie taka sama - susza i nieustający konflikt wewnętrzny.

Źródła:
niewiarygodne.pl
politykaglobalna.pl

Pare fotek jak wyglada zycie wiezniow w Sudanie Poludniowym

reszta w komciach

Czarny się myje